Jan Ignacy Modrzewski

---

Życiorys

Jan Ignacy Modrzewski ukończył szkołę średnią w Siedlcach, następnie w 1893 roku zdobył dyplom lekarza na Cesarskim Uniwersytecie Warszawskim. Po ukończeniu studiów kontynuował edukację w Paryżu oraz Berlinie. W 1895 roku rozpoczął pracę zawodową jako ordynator oddziału chirurgicznego w Szpitalu Żydowskim, a od 1905 roku pełnił tę funkcję w Szpitalu św. Wincentego a Paulo w Lublinie. Był lekarzem chirurgiem, który zaangażował się w konflikty zbrojne, uczestnicząc w wojnie rosyjsko-japońskiej, I wojnie światowej oraz wojnie polsko-bolszewickiej.

Podczas I wojny światowej Modrzewski odniósł ranę w rejonie Horodenki, a także działał jako ordynator w szpitalu wojskowym w Karsie. Przez większość okresu międzywojennego, a także po II wojnie światowej, aż do 1946 roku, pracował w szpitalu szarytek w Lublinie, gdzie od 1930 roku sprawował stanowisko dyrektora. W czasie II wojny światowej, pracując w przychodni chirurgicznej, został w 1940 roku (na krótko) aresztowany przez Niemców. Ponadto zorganizował doraźną pomoc medyczną po tragicznych wydarzeniach, które miały miejsce 22 lipca 1944 roku, kiedy to ustępujące wojska niemieckie zamordowały więźniów politycznych w więzieniu na zamku w Lublinie.

Jan Ignacy Modrzewski był aktywny zawodowo aż do 1958 roku, gdy kończył pracę w przychodni chirurgicznej, osiągając wiek 88 lat. Znany był ze swoich zasług w dziedzinie chirurgii, wprowadzając innowacyjne metody operacyjne oraz implementując najnowsze osiągnięcia techniki w zakresie narzędzi chirurgicznych. W 1908 roku, w bardzo krótkim czasie, opanował radiologię w Wiedniu i jako pierwszy przywiózł do Lublina aparat Roentgena. Dodatkowo, w 1921 roku, skonstruował własny refleks-radiometr służący do określenia promieni X, które były wytwarzane przez lampę Roentgena.

Działalność społeczna

Jan Ignacy Modrzewski aktywnie uczestniczył w życiu społecznym oraz politycznym Polski. W czasie I wojny światowej pełnił funkcję organizatora oraz prezesa Związku Wojskowych Polaków w Okręgu Zakaukaskim.

Po zakończeniu konfliktu dwukrotnie zasiadał w radzie miasta Lublina. W roku 1930 uzyskał mandat poselski na sejm jako przedstawiciel BBWR, a rok później został wybrany do członkowstwa w Trybunale Stanu. W 1935 roku objął stanowisko senatora IV kadencji. Jego działalność społeczna obejmowała ważne aspekty takie jak szpitalnictwo, higiena, samorząd oraz kultura.

Modrzewski był także przez cztery lata prezesem Izby Lekarskiej w Lublinie i miał udział w zarządzie Naczelnej Izby Lekarskiej w Warszawie. Jako członek komitetu redakcyjnego „Medycyny Społecznej i Klinicznej”, przyczynił się do rozwoju medycyny w Polsce.

W swoim dorobku miał także organizację Muzeum Lubelskiego, do którego przekazał cenne eksponaty sztuki wschodniej, przywiezione z czasów wojny rosyjsko-japońskiej. Po wojnie angażował się w działania związane z ochroną dziedzictwa kulturowego i był członkiem Wojewódzkiego Komitetu Ocalenia Niszczejącego Majdanka.

Modrzewski, jako członek wolnomularskiej loży lubelskiej, po jej rozwiązaniu stał się członkiem warszawskiej loży „Kopernik”, gdzie kontynuował swoje działania społeczno-kulturalne.

---

Oceń: Jan Ignacy Modrzewski

---