Eugeniusz Pankiewicz

W rodzinie Pankiewiczów urodził się jako syn Adama Pankiewicza (1808–1883) oraz Jadwigi Heleny z Eichlerów (1827–1904), która była córką Karola Ferdynanda Eichlera. Eugeniusz miał również młodszego brata, Józefa Pankiewicza, który również zasłynął w świecie sztuki.

Pankiewicz swoją edukację muzyczną rozpoczął w gimnazjum w Lublinie, a następnie doskonalił swoje umiejętności gry na fortepianie, ucząc się pod okiem takich maestro jak Józef Wieniawski. W 1876 roku rozpoczął naukę w Instytucie Muzycznym, który później przekształcił się w konserwatorium w Moskwie.

Od 1883 do 1885 roku oraz w okresie 1889–1894, Pankiewicz prowadził klasę fortepianu w Instytucie Muzycznym oraz Instytucie Maryjnym. Jako utalentowany pianista brał udział w licznych koncertach, zarówno w Polsce, jak i za granicą, występując w miastach takich jak Wiedeń, Drezno, Berlin i Lipsk. Koncerty te organizowane były przez Towarzystwo Śpiewacze „Lutnia” oraz Warszawskie Towarzystwo Muzyczne.

Już w czasach nauki w gimnazjum, Pankiewicz rozpoczął działalność kompozytorską, w której dominowały głównie utwory fortepianowe. Napisał około 50 pieśni solowych, 15 pieśni chóralnych oraz ponad 30 utworów fortepianowych i wariacji na kwartet smyczkowy. W swojej twórczości autor nawiązywał do polskiego folkloru oraz muzyki ludowej, co czyniło jego prace unikalnymi.

Muzykę Pankiewicza cechuje doskonała technika polifoniczna i zaawansowana harmonika, która zbliża się do nurtu impresjonizmu. Utwory te stanowią istotną część muzycznej kultury Polski.

Pankiewicz odszedł z tego świata w Warszawie, gdzie został pochowany na cmentarzu Powązkowskim, w kwaterze 187-6-15, pozostawiając po sobie bogaty dorobek artystyczny, który inspiruje wielu współczesnych muzyków.